بازگشت
شعر ازخندیوکوف ادوارد والیتینویچ
ترجمه رحمت الله روند ترجمه رحمت الله روند

  
                                                   دعا
     دعای قلب چون میوه  رسید ه       فتاد   در   رود   ما  بعد الطبیه
     مگر شلب تماس  میوه  و   آب        سوا از سمع   انسان و   فرشته

     در فضای زرگون  هنگام  شام           واژه های   طاعت    از  بالای       بام
     شدشناورشافع ورحمت طلب           برشهیدان براضاف ضایعات مستدام
   
نامزدان همسران مرگ ازروی میثاق        میروندازبهروصلت سوی معبدفراق
چه تعدادی از آنان بیرحم افسوس          شدند بی اشک و توبه سوی احراق

مگر ایزید ببخشاید   به    ایشان              غم و اندوه   شان  آید به    فقدان
به گوش آید شلب میوه و   آب                 دعا   پاشان  شود  درآب و آسمان

شد پایین برگ توسی در  سکوت           سردرگم پیچ پیچان درحریم عنکبوت
بیشه  زرین پر از   دنیای        زر             از  کهک  شد   بر    کف میزان سقوط

آتش    نامریی  رحمت   همیش            در  همی  گیرد    در ون   خون خویش
باز   حسن   درک میسر   آیدش             می  شناسد  عشق را از پیش     بیش

در  مزارع   بی کران     آسمان               شد   درخشان   قلب   های    خاکدان
جانهای زرگون همچون حبوب               بر   کف  دست  خدا   شد   نور فشان

                        مسکو۳۰  اکتوبر  ۲۰۱۲
 
                                            اثر( رد پای)

      نه هر برگی فتال  روی زمین شد       نه هر باغی  صفا و پاک طین شد
     در   آتشبار   عشق  و   دود غم ها       نه هر قولی به جان من نشین شد

    خزان با حرف تندآهسته نجوا کرد       که نتوان باردیگرفصل تابستان احیاکرد
    کشت پاییزباغم و اندوه به   پیش       رفت درپیش زمستان راه  خود احیاکرد

                                                     فراموشی
       اتم پاشان شدویادش فرا موش          حبوب  برخاست و  خیزش فراموش
        به جان یادش نباشد لحظه زاد           به دل   عزای   فرقت   شد  فراموش

        بلا و   درد ها گشتند فراموش           سرافرازد    چو  دیوار  کندی    هوش
        مگر   هماره    گاه آمد و   شد            مه و خورشید شوند باهم هم آغوش       
        به استقبال   من  آیی خیالی             به  جز  این  راه  دل را نیست حالی
       بدون اشک فراق  زودرس  را              نشاید    کرد  فرامشت سردو خالی

نشدفرصت که یارخودگیرم درکنارم           به  روی  باب و مام بوسه    ببارم
مگر  امید   دارم  که   در      آ خر               به درگاه   خالقم    من   رو   بیارم

هی تنهایی به استقبال این آواره بشتاب    که درکجراه ایامی شده طبعش بیتاب
 می روم من زین جهان  بی اسم  و   زاد     که    ز  آن جا بازگشتم نیست  دریاب
                                                          ۳۰ اکتوبر ۲۰۱۲  

                           اشعار  ا. و. خندیوکوف                                     
                               ۲۰ دسامبر ۲۰۱۲
     
          بدست    انگشتری  داری  زیبا          برخ   غبار   گل  داری    فریبا
          دوچشم شرقی مانندت گمانم         بروی  ماه شرقیت شد  هویدا

         لبانت فاطمه چون لعل رنگین          به آلبالو  ماند  پخته     شیرین
        هرآنچه خواهی ازمن کن اشاره         شوم دیوانه و کافر و بی   دین

       مرا امیدی  ده  با  قلب      آرام          اگر   خواهی پذیرم دین اسلام
       با چشمان مه آلود و پر از  اشک       به گوش مه کنم آهسته  اعلام

                     چه خوش باشد که دریا بودو نام خویش را گم کرد
                      بنام بحر احمر یا سفید و یاسیاه عرض تجسم کرد
                      چو ابر  نازکی دامن کشان همراه   باران باز      آمد
                       بسان رخش رنگین شد خم و بر  سبزه  انعم    کرد
                      وچون جویبارکاهل روان برسبزه زاروجنگل ووادی
                      به مثل سیل اردی بازبربحروقیانوس هاتهاجم  کرد
                                                           
                                                                                                *    *     *
       
         اگر کر باشد و لنگ یا چلاق است        ویاسیفلیسی وکورچشم وقاق است
         اگر   جفت است به فقروناامیدی         شتابش سوی خاک گور طلاق است
         ز  صدق  دل همی گوید    خدایا          که  برگشت  زمانم  بس مذاق است
         مگر   انسان  دارد عادت  زیست          قبول  مرگ برایش رنج وشاق است
                                                                                                 *    *     *
                          ای مرد پیر دعوی تو سوای حقیقت است
                           مبعود تو سرشته  ز خاک و حرارت است
                           وجود او مرکب است  ز   اشیای   دنیوی
                          روزی   شده  حواله به فناودرحیرت است
                          تو اکنون  همچو    دلقک  با  دف و   چنگ
                           زنی   بر    ناقوس   و  بر    صحنه خدنگ
                           مکن   خود  را    حصیر    و    بند   دروغ
                           که   در     نقض   وفا   آری     گزین  چنگ
                            گذشت سده هاسازددگرگون صحنه هارا
                           بروی صحنه بگذاردهزاران طیف آری ونه هارا
                           به جای   قاضی  بنشینند   محکومان دیروزی
                            به جرم نوش جام حق کنند محکوم مه هارا
                            به جرم درک و احساس توان و قدرت   حق
                            به  زیر  ساطور مجرم برندجلادان درگاه را
                                                     
                              ‌            


April 5th, 2013


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان